Αέρας

Πόσα όμορφα πουλιά
Γεμίζουν τον αέρα
Πίσω απ' τους πύργους
Και μπροστά
Απ' τα πλανεμένα σύννεφα
Που παίρνει ο αγέρας
Ευγενικά τους ρίχνει φως
Ο ουρανός της δύσης
Τη βία της στιγμής
Η απέραντη, γαλήνια σκιά
Να σβήσει.

Εικόνες

Πέρασε ο πρώτος χρόνος,
Χάθηκε
Ο δεύτερος, ο τρίτος
Φωνάξαμε, βγήκαμε και κλάψαμε
Μοιράσαμε και μοιραστήκαμε στιγμές
Ήταν αληθινές; Με ρώτησες.
Κ' απάντηση δεν έφερα ποτέ
Να λύσω τη σιωπή μου
Άλλαξε ο κόσμος
Έγινε μια φανταζέ εικόνα
Σκέψεις, πνεύμα και ζωή δε χώρεσαν μαζί του
Δε χώρεσαν στο θαυμαστό ετούτο κόσμο
Οπότε χάθηκαν
Μα τί ειρωνεία.
Να γίνουν ότι ξέμεινε απ' το λαμπρό μας μέλλον
Εικόνες.

Δόλος

Τα είδωλα μας άλλαξαν

Γίναν' έντονα, μα ξένα.

Πέρασαν μέρες, μήνες και χρονιές
Περάσαν πόθοι και στιγμές

Θλιμμένα πρόσωπα και σκέψεις

Γίνανε μνήμες και χαρές
Θυμός, χαρά
Απάτη

Αλήθεια

Μιλάει η αλήθεια της στιγμής
Μέσ' από τα μάτια σου
Και το χαμόγελο σου
Είναι η αλήθεια, αυτή
Που αντιτίθεται,
Στο μόνιμο των λέξεων σου.
Πόσες φορές μετάνιωσες
Το βάρος απ' τις λέξεις;
Πόσες θυμήθηκες με ταραχή
Μια μοναχή ματιά σου;
Μιλάει έτσι η φύση μοναχή
Καθώς τη σταματάει ο νους σου

Σύνοψη

Φτιάχνεις τα πάντα

Αυτά χαλάνε

Και μαζί μ' αυτά και ο νούς

Που μέρα με τη μέρα

Μόνος του

Γελάει

Θυμίζοντας σου τα στραβά

Που θες να κάνεις ξένα

Αντανάκλαση

Υπάρχω
Αναπνέω
Άρα θα πρέπει να ζω
Όμως φοβάμαι
Φοβάμαι πως είμαι εγώ
Και ο καθρέπτης
Δε ψεύδεται
Μα δείχνει ακριβώς τι είμαι
Κρότος.
Και η αντανάκλαση
Πλέον είναι σκόταδι
Που έχω πάει άραγε
Πάλι
Χάθηκα

Λόγος

Λένε μιλάς για έρωτες
Πως έζησαν, πως σβήσαν
Και πως γεννήσανε σιωπές
Που πλήθος τύψεων πίσω τους αφήσαν
Λένε μιλάς για όνειρα
Γλυκά, όπως τα μάτια σου
Φωλιάζουν στο μυαλό σου
Και σου φωνάζουν,
Πως το όνειρο είσαι εσύ
Κάθε τους λέξη ξωτικό
Πλάσμα παραμυθένιο
Που δίνει νόημα στη ζωή
Καθώς θυμίζει τη θωριά σου
Λένε μιλάς για θάλασσες
Μα να 'σαι, μια στεριά ολομόναχη
Που στέκεται μπροστά στον καταρράκτη
Και τον γεμίζει θλίψη και σιωπή
Πάντα να φτάνει δίπλα σου
Αλλά ποτέ να μη σ' αγγίζει
Λένε μιλά κ' αυτός, καθώς κυλά,
Για σένα
Και ανθίζει γύρω ηλιοτρόπια
Χαρούμενα να επιζητούν το δημιουργό
Ξεριζομένα από εσένα

Λέξεις

Όσες λέξεις κ' άν σου πω
Θα είναι ψέματα
Σάν όλες τις λειπές,
Τις πρωινές εικόνες
Μόνο είναι πράγμα αληθινό
Τα νύχια σου
Πάνω στο υδρωμένο σώμα
Όταν μ' αυτά χαράζεις μια αυγή
Και δίνει στις ματιές μας ψέμα

Αναγέννηση

Φεύγεις, κοιτάς, μιλάς, θυμάσαι
Μύρισε πάλι Άνοιξη
Θύμισε τη φωνή σου
Την έκλεψε
Μαζί με ξόρκια της αυγής,
Τη δώρισε στην πιο μοιραία δύση.
Ν' ανθίσει
Να γίνει κόκκινη θεά κ' αυτή
Για μια στιγμή, τα χείλη σου να ζήσει

Όψη

Δε θα 'ρθει ποτέ καμιά ευτυχία.
Ποτέ, όσο εσύ η μάγισσα
Θα περπατάς στ' αστέρια.
Γιατί δε διάλεξες τη γύμνια σου
Να κρύβεις κάτω από φανταχτερά στολίδια,
Ούτε από χρώματα όμορφα
Που σε λερώνουν ψέμα,
Μα από το φώς της μέρας.
Που πάντα λάμπει ντροπαλό
Όταν κοιτά εσένα.
Λάμψη κ εσύ, έτσι γυμνή όταν είσαι
Σα μιας κατάρας γέννηση
Που κατατρώει το σκότος
Καθώς τα δάκρυα της
Πλένουνε την καταχνιά του κόσμου.
Ποιός να 'ναι που έχει τη χαρά
Από δικό σου σπρώξιμο να πέφτει;

Ένας χαμένος είμαι, ανήμπορος,
Από την όψη σου που απέχει.

Αριθμοί

Στάχτη είναι
Γεννά την ηδονή
Και πίσω της καταπατά το σύμπαν
Χαρίζει πόνο και ζωή
Με μόνο της σκοπό ένα βλέμμα.
Χάρισμα ολόψυχο η καταστροφή
Γιατί μαζί γκρεμίζει πύργους
Που σ' όλο τον καιρό σηκώνονται απ΄το ψέμα.
Πως να σωθείς κ' εσύ που βούλιαξες στο σκότος
Με το σκοτάδι του μοιράζει φως
Πιο λαμπερό απ' την Άνοιξη
Πιο φωτεινό, χαμόγελο
Πιο δυνατό απ' το χτύπο
Ποιό... Καθαρό;
Είναι όρνεο.
Νύχτες κατασπαράζει απ' τις ζωές
Και μας αφήνει όλους
Ένα

Αλήθεια

Χάνομαι
Δε βλέπω λογική
Και η αλήθεια,
Δίπλα μου, ουρλιάζει
Πάντα το ίδιο ψέμα.
Βγαίνει απ' το καβούκι της
Και χάνει με μανία
Χάνεται κ' αυτή στις δυστυχίες της
Μαυροντυμένη πάντα κάθεται
Κάτω απ' το κέρδος του
συνόλου

Συνέχεια

Το τελευταίο βράδυ

είν' η ζωή

Που άφησες για πάντα

Το τελευταίο βράδυ

είναι πρωί

Το νοσταλγείς για πάντα

Αυτό το βράδυ σου

γεννά τη θλίψη

Την πιο ανούσια όλων.

Τι είναι ο αποχωρισμός;

Υγρή φυλακή

Γραφική κ' ανούσια

Το τέλος ειν' γιορτή

και η γιορτή το τέλος.

Ξεχνώ

Όλο ξεχνώ
κ' ας μη το θέλω
Ξεχνώ τον εαυτό
μα  βρίσκω πάλι εμένα
Είναι μια θύμιση το εγώ,
με πάθος, που σε πάει στα ξένα
Ένας καθρέφτης άνθρωπος,
κάποιες νυχτιές, ν' αντανακλά εσένα
Ο πόθος μου ειν'  εκτέλεση
σα μέρα, το μυαλό μου σπάει
Και ο νούς, φτωχός,άλλο πια μέρος
απ' το γέλιο σου δεν έχει για να πάει.