Δωμάτιο

Ετούτο το δωμάτιο είν' ο τάφος σου
Ο πιο βαθύς απ' όλους.
Σε βάζει και χαίρεσε την άγνοια
Που άδικα σου κλέβει μέρες
Μα τις προσδίδει άθικτες
Σε λαμπερές εικόνες άλλων.
Πού σταματάει το όνειρο;
Που ξεκινάει η ζωή σου;
Είναι κατάρα αυτό
Μονάχος σου, να κόβεις τη φωνή σου.

Ύπνος

Ξυπνάει λοιπόν ο ξένος μας
και γίνεται το τίποτα.
Κοιτάζει το παιδί απ' τα σπλάχνα του
και τον χλευάζει ο ίδιος.
Θυμάται το δρόμο του
και βλέπει το φεγγάρι.
Κρύο, γκρίζο, μακρινό και έρημο
όπως αυτός για πάντα θά 'ναι.
Είπε να το κλέψει,
να μείνει γκρίζος μονάχος.
Είπε...
Μα ξανά και πάλι ζέστη
Ύπνος κ' ο ξένος