Σκακιέρες

Καθρέπτες
που αντικατοπτρίζουν
σκακιέρες

Μισές εδώ
μισές εκεί,
σα μαγικός χώρος

Μόνο κοινό
η βασίλισσα,
εσύ

Σε κρατούν φυλακισμένη ζωγραφιές
σε χαρτιά
ασχέτων ανθρώπων

Ούτε νεκροί ίπποι,
ούτε πύργοι
δε σε κρατούν

Λάμψε
και χαμογέλα στις στιγμές
Σα νέο παιχνίδι

Χρώμα

Φωτιά που καίει
σε λευκά μονοπάτια

Πολύχρωμα λουλούδια
πορτοκαλί και μωβ

Καφέ βράχια, τα μάτια σου,
σε καταιγίδες φωτός

Η μέρα γλιστράει
από την κόμη σου

Ξεκινά, το ταξίδι που σκέφτηκε
να κάνει τον ουρανό

Πιάσ' την
και κάνε την πάλι πέτρα

Μ' αυτή σπάσε
ότι πίσω σε κράτησε.

Σπείρα

Επαναλαμβανόμενος κύκλος
η μέρα

Ήλιος περιστρεφόμενος
από το πρόσωπο σου

Σχήμα της ζωής
οι κύκλοι των δακτύλων σου

Δεν είναι ευθεία
ούτε κύκλος

Δεν είναι συμμετρία
ούτε περιβαλλοντική συνθήκη

Είναι σπείρα
και μέσα σου χάθηκα

Χαρά

Δεν ξέρω τι υπάρχει πια
Δε βλέπω όνειρα
Δε νιώθω τον άνεμο

Νιώθω τη ζωή
Που περικλείεις γύρω σου
Μια έκρηξη χαράς

Θέλω να διαλυθώ μέσα της
Δεκάδες καλοκαίρια στον ήλιο
Και εσύ.

Φως

Σε ακούω στα ηλιοβασιλέματα
και σε βλέπω σε στίχους
γραμμένους σε τοίχους.

Σε άσβεστο φως, λευκό,
να σβήνεις τα μακρινά σκοτάδια
που κρύβουμε μέσα μας.

Δυστοπία

Οι σκέψεις που μας κύκλωσαν είπαμε φταίνε

Για τη μουντάδα που κυρίευσε τα κεφάλια μας

Για τη σιωπή που επικράτησε μέσα τους

Και για όσα περνούσαν χωρίς να προσπαθούμε

Καν να τα αγγίξουμε.

Είδαμε αποτυχημένους ονειροπόλους

Να καταλήγουν πάλι στη δυστοπία

Να φωνάζουν και να παραμιλούν σιγά

Και να λένε λέξεις που πάλι δεν ταίριαξαν

Με τα λεγόμενα τους.

Μέρα

Η επόμενη μέρα ήρθε
Όμως έμοιαζε όμοια

Έμοιαζε όπως εσύ
όταν ξυπνάς

Και όταν δε γνωρίζω τι νιώθεις,
τι σκέφτεσαι ή τι είναι αυτό που θες

Δε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω
την οποιαδήποτε επόμενη μέρα

Μα για πάντα θα κρατώ,
τις εικόνες που μου χάρισες.

Θα τις θυμάμαι στο πέρας
της κάθε μέρας

Ώσπου να μπουν σε μια σειρά
και να φτάσουν την τελευταία

Που θα γνωρίζω, πως είμαι χαμένος
και εσύ ο σκοπός. 

Πύργος

Παρά τις προηγούμενες
αποτυχημένες προσπάθειες
έχτισα έναν πύργο
που έφτανε τον ουρανό.

Κάθε του σκαλοπάτι
ένα σημείο γνώσης,
που τίποτα δε μπορεί να αλλοιώσει
παρά μόνο ο χρόνος

Το τελευταίο δωμάτιο
μόνιμα καλυμμένο
από ένα σύννεφο
ώστε να μην το βλέπει κανείς

Μονάχα εγώ
γνώριζα την ύπαρξη του
και πάντα κατέφευγα εκεί
τις ευάλωτες ώρες

Είπα να κρυφτώ
από κάθε άστρο και ξημέρωμα
που η ομορφιά του θυμίζει τη δική σου
όμως αμέλησα τις σκέψεις

Δρόμος

Οδικά σήματα
κατευθείνουν χαμένους οδοιπόρους
στο δρόμο της καταστροφής
του μικρόκοσμου τους.

Σπάνε τη γυάλα
και από μέσα ξεπηδούν ζητιάνοι
που ψάχνουν, μέσα στα γαλήνια μάτια τους,
σημάδια.

Σφίγγουν τα χέρια
και ορκίζονται να χαθούν μαζί.
Γυρνούν θαλάσσιους ορίζοντες
ζητώντας στεριά.

Χτυπούν στην άγνοια
και βρίσκουν μίσος.
Κρυμμένο σε κόκκινα σύννεφα
που προσφωνούν σκοτάδι. 

Φιγούρες

Σταματάω το φως
και εκθρονίζω τις αγγελικές φιγούρες
Δεν τις χρειαζόμαστε πια
Διότι ο κόσμος,
πλέον αρκετά τυχερός,
κατέχει τη δική σου.

Σπασμένα τα αγάλματα τους
αποθηκεύτηκαν στο υπόγειο
Μαζί με τις σκέψεις
και τις σκιές των ποντικών,
τα απομεινάρια θαρραλέων ανθρώπων,
που τραπηκαν σε φυγή
προσπαθώντας να κρυφτούν
μη ανεχόμενοι το φως
μιας νέας μέρας.

Κύκλος

Ένας ψεύτης φωνάζει πως είναι χαρούμενος
Οι φωνές του καταλήγουν σε μια τρύπα στο έδαφος
Είναι η ίδια που φρουρεί τους βασιλείς,
τα σύννεφα, το σκοτάδι και ότι άλλο προξενεί φόβο.

Χίλια χρόνια αργότερα,
λίγες σταγόνες νερό τρυπούν το βράχο
Γίνονται ποταμός και κυλούν υπόγεια
μέχρι να φτάσουν τα κρυμμένα τους κρίματα

Ξεπλένονται στις ρίζες των δέντρων
και γίνονται οξυγόνο.
Τρυπούν τα πνευμόνια μας
και ξεκινούν πάλι απ' την αρχή
Ώσπου να βρούν το σχήμα της ζωής.

Όνειρα

Δε θυμάμαι τις πρώτες μου λέξεις
τις πρώτες κινήσεις ή τις πρώτες μου φοβίες

Είμαι όμως τυχερός
γιατί θυμάμαι ακόμα το βήμα σου
Θυμάμαι τη μυρωδιά και τον ήχο των σκέψεων σου
και ας είναι όλα δημιούργημα
της πιο αναίσθητης νυχτερινής μου σιωπής

Φοβάμαι
πως ένα πρωί δε θα σε θυμάμαι.
Το όνομα σου και το πρόσωπο σου
δε θα είναι πια στο όνειρο μου
και θα χαθείς

Όπως θα χάνονταν τα δάκρυα
στο φανταστικό σου πρόσωπο

Μοίρες

Δεν ήσουν Κυριακάτικο πρωί
Δεν ήσουν καλοκαιρινή στιγμή στον ήλιο
Δεν ήσουν αίσθημα θυμού
Δεν ήσουν μίσος ή πόθος

Ήσουν μια συνεχόμενη γραμμή
Αυτή της αρμονίας της αμφισβήτησης,
της αυτοκαταστροφής και των ατέλειωτων σκέψεων
σε βραδινές στιγμές ανασφάλειας

Έτσι λοιπόν, οι μοίρες αποφάσισαν
Έλυσαν τους κόμπους σου
και έκοψαν τη γραμμή σου
Όπως κάθε άλλη φορα, δε μίλησαν ποτέ γι' αυτό ξανά