Αντανάκλαση

Υπάρχω
Αναπνέω
Άρα θα πρέπει να ζω
Όμως φοβάμαι
Φοβάμαι πως είμαι εγώ
Και ο καθρέπτης
Δε ψεύδεται
Μα δείχνει ακριβώς τι είμαι
Κρότος.
Και η αντανάκλαση
Πλέον είναι σκόταδι
Που έχω πάει άραγε
Πάλι
Χάθηκα

Λόγος

Λένε μιλάς για έρωτες
Πως έζησαν, πως σβήσαν
Και πως γεννήσανε σιωπές
Που πλήθος τύψεων πίσω τους αφήσαν
Λένε μιλάς για όνειρα
Γλυκά, όπως τα μάτια σου
Φωλιάζουν στο μυαλό σου
Και σου φωνάζουν,
Πως το όνειρο είσαι εσύ
Κάθε τους λέξη ξωτικό
Πλάσμα παραμυθένιο
Που δίνει νόημα στη ζωή
Καθώς θυμίζει τη θωριά σου
Λένε μιλάς για θάλασσες
Μα να 'σαι, μια στεριά ολομόναχη
Που στέκεται μπροστά στον καταρράκτη
Και τον γεμίζει θλίψη και σιωπή
Πάντα να φτάνει δίπλα σου
Αλλά ποτέ να μη σ' αγγίζει
Λένε μιλά κ' αυτός, καθώς κυλά,
Για σένα
Και ανθίζει γύρω ηλιοτρόπια
Χαρούμενα να επιζητούν το δημιουργό
Ξεριζομένα από εσένα