Χρώμα

Φωτιά που καίει
σε λευκά μονοπάτια

Πολύχρωμα λουλούδια
πορτοκαλί και μωβ

Καφέ βράχια, τα μάτια σου,
σε καταιγίδες φωτός

Η μέρα γλιστράει
από την κόμη σου

Ξεκινά, το ταξίδι που σκέφτηκε
να κάνει τον ουρανό

Πιάσ' την
και κάνε την πάλι πέτρα

Μ' αυτή σπάσε
ότι πίσω σε κράτησε.

Σπείρα

Επαναλαμβανόμενος κύκλος
η μέρα

Ήλιος περιστρεφόμενος
από το πρόσωπο σου

Σχήμα της ζωής
οι κύκλοι των δακτύλων σου

Δεν είναι ευθεία
ούτε κύκλος

Δεν είναι συμμετρία
ούτε περιβαλλοντική συνθήκη

Είναι σπείρα
και μέσα σου χάθηκα

Χαρά

Δεν ξέρω τι υπάρχει πια
Δε βλέπω όνειρα
Δε νιώθω τον άνεμο

Νιώθω τη ζωή
Που περικλείεις γύρω σου
Μια έκρηξη χαράς

Θέλω να διαλυθώ μέσα της
Δεκάδες καλοκαίρια στον ήλιο
Και εσύ.

Φως

Σε ακούω στα ηλιοβασιλέματα
και σε βλέπω σε στίχους
γραμμένους σε τοίχους.

Σε άσβεστο φως, λευκό,
να σβήνεις τα μακρινά σκοτάδια
που κρύβουμε μέσα μας.