Κόσμος

Άλλαξαν οι καιροί μα η ζωή όχι
με αποτέλεσμα να μην ξέρω πως να αντισταθώ.
Φόρεσα ένα πλαστικό πρόσωπο
προσπαθώντας να είμαι κάποιος άλλος

Και τα κατάφερα!
Τώρα όλοι μ' αγαπούν
Κοιτάζουν κατάματα τη μάσκα μου
και εγκωμιάζουν το θαύμα.

Τα μάτια μου είναι γυάλινα
Διαθλούν το φως στην καρδιά μου
Θέλουν να τη δουν να ζητωκραυγάζει κ' αυτή
μπροστά στο θαύμα του γυάλινου κόσμου τους.

Χειμώνας

Νέο δευτερόλεπτο

Φέρνει μαζί του χρόνο

Νέο εσύ, νέο εγώ

Μόνο κοινό όταν φέρνει πόνο

Είσαι χιονιάς

Γλυκός τη νύχτα

Και πέφτεις όμορφα

Καθώς κλείνεις το δρόμο

Και απορείς μαζί, μα χαίρεσαι

Που σε λατρεύουν όλοι

Που σε κοιτάνε έξω από τα κρύα τζάμια

Και το πρωί ξυπνούν

Μορφές

Οι εικόνες του ύπνου σχημάτισαν όνειρα
Θόλωσαν την πραγματικότητα
και δεν την άφηναν πια να είναι ξέχωρη

Δεν ήταν σίγουρο τίποτα πια
Οι πέτρες στον ουρανό δε σου έμοιαζαν
και δεν ήταν φως

Οι σχηματισμοί τους, σαν όνειρα,
Δεν ξεχώριζαν, δεν ήταν πια εσύ
Θόλες ήταν μορφές του σκότους

Φωτιά

Ζωγραφισμένες ,από τα μάτια σου, φωτιές
γλιστρούν στον αέρα
Έχοντας μοναδικό σκοπό
να φτάσουν τα σύννεφα και να τα κάψουν

Να σταματήσουν για πάντα τη βροχή
και σαν νέοι θεοί, να ξαναφτιάξουν τον κόσμο
Χωρίς νερό, χωρίς ασφάλεια
Μόνο φωτιά, να καίει για πάντα

Να γίνεται σώμα
Να χορεύει και να σβήνει τις σκέψεις
Αφήνοντας μέσα στα άδεια κρανία μια εικόνα
Αυτή του προσώπου σου

Να καίει για πάντα τους ανθρώπους
Να καίει τη φύση τους,
από το πιο βαθύ σημείο της ύπαρξης τους
Ακριβώς, δηλαδή, όπως κάνουν τα μάτια σου

Πόλη

Η πόλη σε άκουσε να μιλάς
και κατάλαβε πως η ώρα της είχε έρθει.
Γέλασες καθώς περπατούσες δίπλα της,
ήξερες πως κανένα από τα φτηνά της κόλπα
δε μπορούσε να τη σώσει πια από το γκρίζο.

Ήταν ακόμη μια μορφή και το γνώριζες.
Ράγισε αργά, έσπασε στα δύο
και στη μέση άφησε εσένα
για να δείξει περίτρανα τη νίκη σου.
Αυτός, φαίνεται, ήταν ο μόνος τρόπος.

Δρόμος

Την πρώτη φορά που έφυγες
όλοι βγήκαν στους δρόμους
Χωρίς να ξέρουν γιατί
Δε μπόρεσαν ν' αντέξουν την απουσία σου
και επαναστάτησαν εναντίον της

Τη δεύτερη φορά,
τα περιστέρια στο πάρκο έδειχναν ήρεμα,
περίεργα γαλήνια και ακίνητα
Οι δε άνθρωποι, πάλι, φώναζαν
Φώναζαν και έκαιγαν για να ξαναγυρίσεις

Αλήθεια, όμως, γιατί;

Βροχή

Μύρισε τη βροχή
Και τώρα, πες μου,
τι νιώθεις;
Χαρά

Και δε μπορώ
να την κρύψω στα χέρια μου,
όπως έκανα πάντα
με ότι με τρόμαζε παιδί

Δεν υπάρχει γύρω μου,
μα βρίσκεται μπροστά μου
Όσες φορές και αν κλείσω τα μάτια μου
θα είναι εκεί

Σαν τη μυρωδιά της βροχής.

Ήλιος

Είναι καημός ο ήλιος του καλοκαιριού
όταν απ' όπου και αν τον δεις
μοιάζει να είναι ίδιος.

Και μένεις να αναρωτιέσαι
αν φταίει που έσυ ήσουν πάντα μακριά
ή αν εκείνος είναι ψεύτης.

Πάντα σου χαμογελούσε,
υποσχόμενος ζέστες και χαρές
σε ήρεμες μέρες.

Και τώρα κρύβεται πίσω απο τα σύννεφα
φοβούμενος, ίσως, να αλλάξει την εποχή

ο δειλός.

Εμείς

Είμαστε
ανυπόστατοι αριθμοί
σε μια κοινωνία άγχους.

Μικροσκοπικοί,
μακροσκοπικοί
και ευφάνταστοι.

Εποχή

Γύρισε η Άνοιξη
Και στο άρωμα της
Είδα εσένα

Κάθε πρωί
Κάθε καφές
Κάθε τσιγάρο και ξημέρωμα

Ίδιο, χωρίς εσένα
Ίδια λαμπρό, ίδια όμορφο
Ίδια ειρωνικό και ήδη αδιάφορο

Θα φέρει ο αέρας του Μαγιού
Ηδονικές τις μυρωδιές των φρούτων
Και ίδιες θα 'ναι για τους δυο μας

Ξενιτιά

Δεν υπάρχει ούτε καλό
Ούτε κακό
Υπάρχει μόνο ο χρόνος
Υπάρχει χώμα
Και το γρασίδι επάνω του
Με των παιδιών το αίμα
Και υπάρχει ο αέρας

Πότε κρύος θα 'ρθεί
Και πότε ξεχασιάρης
Μα αυτά είναι όλα
Αυτά φτιάχνουν τα ξένα
Κρύβουν παράπονα, κρυφά
Πάντα καλά κλεισμένα
Μέσα σε βλέμματα θλιμμένα

Ταξίδι

Χάνει τα πάντα
Για να βρει τον εαυτό του
Περνάει χώρους, πόλεις, χώρες, σύνορα
Και όλων των ειδών τις γραμμές
Αυτές χαράζονται επάνω του
Φτάνουν στα μπράτσα του,
Στις φλέβες του
Και από εκεί γίνονται γνώση
Γίνονται κίνηση
Γίνονται απογοήτευση
Και γίνονται δύναμη
Ώστε κάποια μέρα
Να καταφέρει να χάσει τα πάντα
Για να βρει τον εαυτό του
Αφαιρεί θεούς, ανθρώπους και δαίμονες
Και μένει μόνο αγάπη

Ζωή

Δε συνεχίζεται
Μα συνεχίζει η ζωή
Ακολουθώντας
Την αλληλουχία του χάους.
Εκείνη του χαμού
Και της λησμονιάς
Εκείνη του θανάτου
Και της θύμισης.
Νεκρό σε κρατάει
Ή, μάλλον, άψυχο
Να την παρακολουθείς
Καθώς περνά
Από μπροστά σου
Και μετά από μέσα σου
Για να σε αφήσει πίσω
Μόνο