Δωμάτιο

Ετούτο το δωμάτιο είν' ο τάφος σου
Ο πιο βαθύς απ' όλους.
Σε βάζει και χαίρεσε την άγνοια
Που άδικα σου κλέβει μέρες
Μα τις προσδίδει άθικτες
Σε λαμπερές εικόνες άλλων.
Πού σταματάει το όνειρο;
Που ξεκινάει η ζωή σου;
Είναι κατάρα αυτό
Μονάχος σου, να κόβεις τη φωνή σου.

Ύπνος

Ξυπνάει λοιπόν ο ξένος μας
και γίνεται το τίποτα.
Κοιτάζει το παιδί απ' τα σπλάχνα του
και τον χλευάζει ο ίδιος.
Θυμάται το δρόμο του
και βλέπει το φεγγάρι.
Κρύο, γκρίζο, μακρινό και έρημο
όπως αυτός για πάντα θά 'ναι.
Είπε να το κλέψει,
να μείνει γκρίζος μονάχος.
Είπε...
Μα ξανά και πάλι ζέστη
Ύπνος κ' ο ξένος

Φυσική

Ακόμα ένα πρωί

Βροχή και σκοτάδι

Το νερό λυσσάει

Φωνάζει τ' όνομα σου

Σκοτώνει τη θύμηση

Να σε κρατάει αυτό για πάντα

Στο βυθό του.

Καίει τα πάντα

Φθονώντας την όψη σου.

Δύο τριαντάφυλλα για τιμωρία άφησε

Ξύπνησα και με τρύπησαν.

Αποθέωση

Κρύψου από την άνοιξη
να σώσεις τον πνιγμό σου.
Να γεννηθείς στην επανάσταση
κόντρα στον εαυτό σου.
Χειροκρότα

Ανησυχία

Άνθιζε ο αποχωρισμός
και κοίταζα τη μέρα.
Γιατί δε φεύγει;
Γιατί δεν πάει να θαφτεί,
κ' αυτή να γίνει νύχτα;

Γιορτή

Σπασμένοι καθρέφτες, σιωπή και λουλούδια
Άδεια κορμιά, χαμένες σκέψεις
Ανήσυχα βράδια, τα πάντα περνάνε
Μένουν.

Φως

Είσαι το φως που κάνει,
αλήθεια, τη βροχή
Φεγγοβολάς και μοιάζεις
νύχτα μέσα στην αυγή

Σκοτάδι

Σκιές του εαυτού
Σκιά ο εαυτός
Χαμένες μέρες στο σκοτάδι
Χωρίς να βλέπεις
Φως

Χρόνος, ηλικία, ζωή

Ευθύνες της ηλικίας μας
                                     αλλάζουν
τη ζωή μας.
Χάνουμε το χρόνο της.
Ζωή, χωρίς αυτή.

Αντίληψη της φύσης (μας),
κοινωνία,

Πολιτισμός;

Γυναίκα

Η ομορφιά συνήθως κρύβει αγκάθια
Σε μαγεύει ο φόβος του κάλους και
σε αγριεύει όλη η ασχήμια της
αναποφασιστικότητας
που βγαινει από μέσα,
από τ' αγκάθια.