Όψη

Δε θα 'ρθει ποτέ καμιά ευτυχία.
Ποτέ, όσο εσύ η μάγισσα
Θα περπατάς στ' αστέρια.
Γιατί δε διάλεξες τη γύμνια σου
Να κρύβεις κάτω από φανταχτερά στολίδια,
Ούτε από χρώματα όμορφα
Που σε λερώνουν ψέμα,
Μα από το φώς της μέρας.
Που πάντα λάμπει ντροπαλό
Όταν κοιτά εσένα.
Λάμψη κ εσύ, έτσι γυμνή όταν είσαι
Σα μιας κατάρας γέννηση
Που κατατρώει το σκότος
Καθώς τα δάκρυα της
Πλένουνε την καταχνιά του κόσμου.
Ποιός να 'ναι που έχει τη χαρά
Από δικό σου σπρώξιμο να πέφτει;

Ένας χαμένος είμαι, ανήμπορος,
Από την όψη σου που απέχει.