Ύπνος

Ξυπνάει λοιπόν ο ξένος μας
και γίνεται το τίποτα.
Κοιτάζει το παιδί απ' τα σπλάχνα του
και τον χλευάζει ο ίδιος.
Θυμάται το δρόμο του
και βλέπει το φεγγάρι.
Κρύο, γκρίζο, μακρινό και έρημο
όπως αυτός για πάντα θά 'ναι.
Είπε να το κλέψει,
να μείνει γκρίζος μονάχος.
Είπε...
Μα ξανά και πάλι ζέστη
Ύπνος κ' ο ξένος